gehaktbal

Ik ben – ook samen met neef Casper – de hele toestand nog eens aan het reconstrueren. De meest idiote dag was de woensdag, vorige week woensdag. Ik heb – zo ontdekte ik – van ongeveer half zes in de ochtend tot zes uur ’s avonds op de eerste hulp gelegen. Dat was de hel op aarde en iedereen mocht ervan meegenieten omdat er op een eerste hulp nu eenmaal weinig privacy is. Ik hoorde van Casper dat ik er om half tien niet was, toen werden er röntgenfoto’s gemaakt en hij kwam met kleren en mijn portemonnee. Ik weet daar niets meer van. Wat ik weet is dat er een stuk verderop steeds een grote groep mensen in rode kleding zat en dat die lui aan één stuk door lulden over vakanties en andere onbenulligheden. En dat ik niets anders probeerde te doen dan slapen, er niet zijn. Want wat ze ook bij me inspoten, die afgrijselijke pijn nam niet af. Heel soms durfde ik op het rode knopje te drukken, maar ik vond niemand lief of aardig, het was alsof ik lastig was, alsof ik ze stoorde bij hun andere bezigheden. De hele dag ook kwamen en gingen er artsen. Ik kwam vaak van mijn bed af, om te kotsen of gewoon om dubbelgeklapt op mijn benen te staan, omdat ik tegen die tijd niet alleen buikpijn maar vooral ook ondraaglijke rugpijn had. Rondlopen ging niet want ik zat aan een infuus vast. En daar kwam weer zo’n roodjas die een liter vloeistof naast me neerzette en me sommeerde dat op te drinken. Ik deed gewoon alles wat me gevraagd werd. Ik zal vast een paar keer “Kan dit ophouden alstublieft?” gezegd hebben. Ik moet veel meer gezegd en gedaan hebben, want later bleek dat al mijn gegevens bekend waren, ook mijn emailadres. Op een gegeven moment dacht ik dat ik zwanger was omdat ik met zo’n in gel gedrenkt apparaatje over de buik gewreven werd, dat was elders in het ziekenhuis. Misschien is daar nog wel een echofoto van, kan ik die net als mijn nichtje Bibi, die écht zwanger is, op facebook zetten. En toen werd de operatie opgehouden omdat ik er tussen geschoven werd (ineens was er spoed) en er verwarring was over wie ik was en waarom en een co-assistente kreeg een uitbrander van iemand die boven haar stond. “Ik begrijp het,” zei ze. “Ik snap wat er gebeurd is.” Ik niet. Het schijnt dat ik een tijdje ‘kwijt’ was. Het laatste wat ik me van vlak voor de operatie herinner is dat ik zelf van mijn bed op de operatietafel krabbelde en dat die operatietafel keihard was, maar ineens ook heel erg warm werd en dat er een maagslang ingebracht werd en dat dat zo gepiept was: ik slikte twee keer en hij zat.

En dan het idiote van een narcose: als je geslapen hebt, weet je op de een of andere manier dat je geslapen hebt en dat er tijd voorbij gegaan is. Bij een narcose is dat niet zo: het ene moment wordt onmiddellijk gevolgd door het ontwaken. En de tussentijd kan één of twintig uur geweest zijn. De lengte van een operatie doet er alleen toe voor de anderen, als er anderen zijn. Waarschijnlijk was het een geluk bij een ongeluk dat ik in de pakweg zestien uur tussen begin van de pijn en de operatie alles eruit gekotst had en dus ongewild ‘nuchter’ geopereerd werd, waardoor ik twee dagen later domweg mijn ontbijt at, zonder verder ergens bij na te denken. En die avond at ik een geweldig lekkere gehaktbal, wat ik zei tegen de etenrondbrengster en dat zij me een tweede gehaktbal wilde geven, die ik toch maar geweigerd heb. Later – toen vriend Henk mij vanuit het ziekenhuis naar Wieringerwaard gereden had – heb ik mijn moeder gesmeekt om een gehaktbal. Ik wilde nóg een gehaktbal. Die kreeg ik. Ook die smaakte heel erg goed.

Wat ik had heet bij paarden een koliek, een darmkoliek. Paarden kunnen dan lange tijd naar hun eigen buik staren, steeds maar gaan rollen, gapen, achteruit lopen, zweten. Om die pijn maar kwijt te raken. Paarden zijn heel gevoelige dieren, hun koliek wordt vaak veroorzaakt door het voedsel dat ze eten, verandering in dat voedsel vooral, in de samenstelling of de hoeveelheid. Dat rollen en achteruit lopen begrijp ik nu. Ik wilde ook steeds rollen en achteruit lopen omdat stil liggen onmogelijk was. Nu wil ik niet meer rollen of achteruit lopen. Morgen weer naar de Eifel.