Column Trouw, vandaag

Een krant op 31 december. Een column in die krant. Eindejaarslijstje? Echt niet, het competitieve denken mag wat mij betreft allang weg en bovendien denken mensen bij het lezen van al die lijstjes, ‘O, ja? Nou, mijn nummer 1 is toch echt een heel andere nummer 1.’ Dat schiet niet op, dient geen enkel doel. Al die wedstrijden, houd er toch eens mee op. Winnaar altijd willekeurig, want gekozen door één iemand of een jury. Ik was op de verjaardag van mijn moeder en daar vertelde mijn neef Julius dat zijn baas genomineerd is voor Ondernemer van het Jaar. Van de gemeente dan, hè. Zijn baas heeft een sloopbedrijf. Ik zuchtte diep en dronk nog een glas rode wijn, nam nog een rolletje boterhamworst met augurk van de schaal.

Dit jaar gingen Jasper en dakdekker Rudi en Peter van Straaten dood. Er gingen natuurlijk nog veel meer mensen en dieren dood, maar dat deed me niets omdat ik al die mensen en dieren niet kende. Ook ging Erik Pezarro dood, een man die ik twee of drie dagen gekend heb en toch greep zijn dood me aan. Ik leerde hem kennen toen hij schuin tegenover me op zaal in het OLVG lag. Een waterval van taal kwam uit hem, ik heb voornamelijk naar hem geluisterd. Dorinde van Oord kwam bij hem op bezoek. Dorinde is een schrijfcollega van me bij Uitgeverij Cossee. Zij zei: ‘Wat doe jij hier nou?’ Ik vroeg aan haar: ‘Nee, wat doe jíj hier?’ Ze bleek een ex-vrouw van hem te zijn en na zijn operatie zat ineens Philip Snijder, ook collega-schrijver, naast zijn bed, bleek zijn zwager te zijn. Hij werd omringd door mensen die ik kende. Maar waarom dat geraakt worden? Omdat ikzelf in die tijd ook ‘gewond’ was, rauw vlees was, openstond voor veel meer dan normaal? Dat moet het zijn. Maar het was ook als een daverende relatie van twee dagen met een man of jongen, ik bedoel: zo’n relatie die meer kan betekenen, dieper kan gaan dan drieëntwintig jaar samenzijn. Dat je uitgelachen wordt door vrienden en bekenden die inderdaad al drieëntwintig jaar samen zijn, mensen die niet kunnen begrijpen dat er een soort van openstaan bestaat dat het hebben moet van uren of dagen, juist niet van maanden of jaren. Een ontmoeting die van alles overstijgt, allerlei dagelijkse gewoontes, allerlei oordelen en vooroordelen. Een wezenlijk leren kennen. Dat gebeurt zeer zelden, en meestal is het gissen naar een verklaring.

31 december. In 2000 deed ik mijn laatste Nieuwjaarskaarten op de post. Daar maakte ik altijd veel werk van, met knip- en plakwerk, eigen teksten. Ik verstuurde er altijd minstens twee keer meer dan ik er terugkreeg. Dat werd ik beu. Ik geloof dat ik het zo langzamerhand wel weer aan zou kunnen, ik denk dat het me niks meer kan schelen hoeveel ik er terugkrijg. Het is immers geen wedstrijd. Guten Rutsch allemaal, ingezonden nieuwjaarswensen niet nodig.