Zo gaat dat in de Eifel

“Die Eifelaars kunnen een mens tot wanhoop drijven.” Dat berichtte Pauline Slot me na een lijst van dingen die niet goed gingen hier. Maar eerst goed nieuws: de keuken heeft een kraan en warm water en de afwasmachine werkt. Nu moeten alleen de tegeltjes nog gevoegd worden en dan is het klaar, of nee: de sokkel moet nog komen, bij de eerste montage was er een verkeerde sokkel. Nou ja, vooruit.

Canal Digitaal. Loodgieter Lothar had iemand in de arm genomen van een gerenommeerd bedrijf, en nu zou het echt goedkomen. Goed, hij komt voorrijden met de schotelman en een hulpje en er worden drastische maatregelen genomen: de schotel moest elders komen want er stonden bomen voor, en dus bevestigden ze een paal aan de schrijfruimte – feitelijk in de tuin van buurman Klaus – en daar staat nu de schotel. Nieuwe dubbelkop. Ik zei maar steeds ‘23,5’, want die is nodig voor Canal Digitaal, aan de 19,2 heb je niet zo veel. Ze zijn een paar uur bezig geweest en het gevolg was dat mijn tv helemaal geen satelliet meer kon vinden. ‘Je tv is kapot,’ zei de schotelman. Zijn hulpje knikte en keek meewarig. ‘Dat lijkt me toch niet,’ zei ik. ‘Tot nu toe deed alles het prima.’ Iedereen krabde zich achter de oren en iedereen vertrok. Lothar zou vandaag met de rekening komen. Rekening? dacht ik. Waarom?

Ik belde zelf met Sony Duitsland en Sony Nederland (25 minuten in de wacht). Steeds denkend: er is niks mis met de tv. Ik bleef proberen het satellietzoekprogramma op gang te krijgen. Tot ik eens een beetje ging rommelen aan de nieuwe kabel, ik had iets opgevangen over een nieuwe verbinding. Ineens had ik signaal. Die verbinding was ondeugdelijk. De tv was prima in orde en tot overmaat van vreugde: die CI-module van Canal Digitaal communiceerde met me, die module vertelde me bijvoorbeeld dat ik niet gerechtigd was dit en dat programma te bekijken. Ook ontdekte ik dat ik Comedy Central Nederland ontving, en die hoort bij het zenderpakket van Canal Digitaal, en wordt ontvangen via de Astra 19,2. Aha, dacht ik. Aha.

Zojuist kwam Lothar, die er zelf nog zieker van was dan ik. Die kan dat niet loslaten, slaapt er niet van. Lothar is in staat mij de vier maanden abonnementsgeld te betalen die ik voor niets steeds automatisch overmaak. ‘Die schotelman van jou,’ zei ik. ‘Dat is toch een Profi?’ Zeker, zei Lothar. ‘Welke satelliet hebben jullie als hoofdsatelliet ingesteld?’ vroeg ik. ‘19,2,’ zei Lothar. Ik vertelde hem dat de kabel niet goed was. Lothar liep een paar keer met zijn hoofd tegen de muur op. Ik betaalde hem, hij zou de schotelman en het hulpje betalen. ‘Maar ik betaal alleen als hij gratis terugkomt om de schotel op 23,5 te richten,’ zei ik.

Nu ga ik de moestuin omspitten en verder nergens aan denken. Ik zag vanochtend toen ik hout ging halen dat buurman Max en buurvrouw Margret hun moestuin aan het omspitten waren. Aha, dacht ik, alweer. Dit is de dag.

Die Astra 19,2, dat is nou een perfect voorbeeld van hoe mensen hier de dingen doen. Zij zijn gewend aan 19,2, zij krijgen tv via 19,2 en vinden dan dat ik – in weerwil van mijn wensen – het daar ook mee moet doen, of: dat het goed genoeg is voor mij. Pauline Slot vertelde gisteren een verhaal over het kopen van tegeltjes. Ze uitte haar wens, maar kreeg alleen tegeltjes te zien die de mevrouw van de tegelwinkel wilde verkopen of geschikt vond voor Pauline Slot. Allemaal waarschijnlijk met de beste bedoelingen, maar ondertussen sta je erbij en word je, een beetje gechargeerd, inderdaad tot waanzin gedreven.