Gisteravond naar de film. In Studio K, eten & film voor 21 euro. De film die om half tien draaide was The Circle. Ik had daar niets over gelezen, wist eerlijk gezegd niet eens dat die roman al verfilmd was. Eten was goed, Grüner Veltliner erbij. Alle deuren stonden open, er waaide een verkoelend briesje het restaurant in. ‘Ik hou niet van Tom Hanks,’ zei vriend H. ‘Ik wel,’ zei ik. We namen een sticky toffee puddin’ toe, best lekker, maar een sticky toffee puddin’ was het niet. We hadden tijd nog even te roken. En toen begon de film.
Zelden een slechtere film gezien. Het begon al helemaal verkeerd, heel Amerikaans ofzo, met zieke vader, hysterische vriendin, allemaal mensen die veel te snel praten, de nogal miscastte Emma Watson (dat is toch een probleem: wat ze ook doet, ik zie Hermelien), alles net ernaast, cliché, voorspelbaar. En dan begint het verhaal: steeds meer wordt ons onze privacy afgepakt, alles gericht op het beter maken van de mens, de wereld, volledige transparantie. Niet origineel, feitelijk gebeurt dat al natuurlijk, in de werkelijke wereld. Iemand – de oprichter van The Circle – ziet dat het misloopt, wil er iets aan doen. Tom Hanks als de bad guy. Ik keek ernaar en dacht: het zal allemaal wel. Die film weet niet wat hij wil. Moeten we erom lachen? Kan niet, want alles zit er nét naast, het is pijnlijk, als het grappig had moeten zijn. Moeten we bang worden? Lukt niet, want er zit geen originele gedachte achter en de film zwalkt op meerdere gedachten. Moeten onze ogen geopend worden voor een toekomst zoals we die ons nog nooit voorgesteld hadden? Lukt ook niet, want we hebben het ons al voorgesteld, gezien in andere films, gelezen in boeken of essays.
Ik probeerde erachter te komen waaróm mij zo’n film dan zo ergert. Waarom vind ik hem zo tenenkrommend slecht? Ik denk dat het is omdat ik als bioscoopbezoeker niet serieus genomen word. Er wordt mij iets door de strot geduwd waar ik geen zin in heb, waarin ik niet geloof. Voorbeeldje: Emma Watson doet op een bepaald moment een cameraatje op en kan 24 uur per dag gevolgd worden. Daar reageren mensen op en die reacties zweven door het beeld. Geen enkele keer heb ik ‘Cunt!’ voorbij zien komen, of ‘I’m coming over to kill you!’ Wat is dat dan voor wereld waarin Emma en de mensen van The Circle leven? Terwijl wij in het dagelijkse leven elke dag overspoeld worden op twitter en facebook of waar dan ook met scheld- en haattirades? Het is een zoetelijke film, terwijl dat niet de bedoeling is. Ik neem aan dat hij ‘beklemmend’ had moeten zijn. De film weet niet wat hij wil. Misschien zijn alle films die niet weten wat ze willen slecht. Overbodig is hij ook. Nu ga ik het boek zeker niet lezen, als dit is waarom die Dave Eggers zo geprezen wordt, dan begrijp ik er weinig meer van.