Amor pelos dois/liefde voor allebei

Gisteravond keek ik het Eurovisie Songfestival. Na een heel drukke dag. Boodschappen gedaan in Bitburg, de nieuwe buurman (Axel) geholpen een hondenhek te maken, zodat de hondjes Nikita, Karlotta, Zoey, Benni, Gizmo en Mia drie keer zo veel bewegingsruimte zouden krijgen, courgetteplantjes planten, biertjes drinken bij Christa en toekijken hoe buurman Klaus en buurvrouw Monika hun eenjarigen in de betonnen bakken zetten. Ik was net als vroeger onder de douche geweest, er was wijn en chips. Zaterdagavond. Ik werd helemaal gek van Jan Smit met zijn gezeur over ‘ernaast zitten’. Zoiets hoor ik helemaal niet, val me er dan niet mee lastig. Ook wilde ik naar Olexandr (midden) en Volodimir (links) luisteren en als je je best doet, lukt dat, kan je Maas en Smit volstrekt wegfilteren. Naar Timoer (rechts) wilde ik niet luisteren, want die was überhaupt niet te verstaan. Ik vond de Nederlandse inzending niet veel aan. En dan dat met die zieke moeder, mensenlief, iedereen heeft weleens een zieke moeder (of vader, broer, zus, hond, kat, paard). Eigenlijk had ik geen echte voorkeur, dat doet er ook niet toe, en nog nooit heeft een lied dat ik het mooiste vond gewonnen. Ik dronk witte wijn en at sour cream-chips. Ik zag een Australiër in zijn blote reet rond zangeres Jamala lopen (dat vond Jan Smit helemaal niet leuk) en ik hoorde regendruppels op het dakraam vallen. Daar was ik erg blij mee, de droogte hier wordt zo langzamerhand problematisch.

Het werd tijd eens een tweetje de wereld in te sturen, maar ik wist niks te schrijven. Tot ik deze bedacht: IEDEREEN DIE OP ZWEDEN GAAT STEMMEN, ZAL DOOR MIJ ONTVOLGD WORDEN. Daarna het ellenlange stemmen (Douwe Bob met zijn hondje Tammy!) en toen won Portugal. Vooruit, dat kan, en het is best een fijn luisterliedje. Die Salvador Sobral ergerde me een beetje. Hoe hij zich gedroeg. Wilde hij nou wel of niet meedoen? Maar hij dééd mee, dus waarom zat hij er steeds zo raar bij? Met zijn ‘uitwendige pacemaker’ en zijn zus. Op het grote toneel mocht hij iets zeggen, rond hem liep geen Australiër in zijn blote reet. En wat hij zei, daarover dacht ik later: is dat niet precies hetzelfde als wat Trump deed tijdens zijn inauguratiespeech? Dat hij in één klap zijn mededeelnemers diskwalificeerde, zoals Trump Obama – en andere ex-presidenten – schoffeerde? Door te zeggen dat muziek gevoel is en geen vuurwerk en dat hij hoopte dat dat nu eens goed tot iedereen zou doordringen? Aha, Sobral was een activist! Saudade enzo en hartelijk obrigado. Vandaar die halfslachtigheid, het niet écht meedoen, de rare koppen. En iedereen vond het goed en lief en aandoenlijk, niemand vergeleek hem met Trump. Tja. ‘We gaan naar Lissabon!’ riep Jan Smit. Inmiddels was het kwart voor één geworden, terwijl ik normaal gesproken rond elven naar bed ga. Er stond nog een half glas lauwe Grauburgunder op tafel, het tikken op het dakraam was opgehouden.

En nog eens iets: waarom kreeg Duitsland maar 6 punten? Zes! Vakjury en televoting bij elkaar opgeteld! Zo slecht was dat toch niet? Maar goed, voor de eerste keer in jaren niet op de laatste plek, die rode lantaarn was voor de Spanjaarden. Volledig verdiend. Wat een flapdrollen waren dat, met hun gitaartjes en hun hawaïhemden. Vanavond ga ik naar mezelf kijken op SWR. Dan is er een documentaire over het 70-jarig bestaan van Rheinland-Pfalz, waarin ik aan het slot figureer als Einwanderer. Ik ben erg benieuwd wat ik ga zeggen, en of ik morgen de buren nog onder ogen kan komen. Mijn Duits zal waarschijnlijk klinken als het Engels van Timoer.