Gisteren mdf laten zagen bij de Globus, vandaag de nieuwe boekenkast in elkaar gezet en – nadat ik hem weggehaald had van de afbeelding – al één keer in de verf gezet. Terwijl er bezoek was, en straks weer bezoek komt. Die nieuwe boekenkast was nodig omdat de bestaande (links op de foto) te klein geworden was voor eigen werk. Ja, inderdaad, ik heb een boekenkast vol eigen werk, in het Nederlands en allerlei andere talen. Daar schaam ik me helemaal niet voor, ik vergeet steeds wie ik ben, en die tastbare boeken herinneren me eraan dat ik dat allemaal ooit bij elkaar geschreven heb (en nogal wat vertalers vertaalden minstens vijf planken bij elkaar). Er lagen boeken plat bovenop staande boeken en dat stond me niet aan, dat vond ik rommelig. Maar nu is er iets wat me ook niet aanstaat: er is tweeënhalve plank onbezet.
Punt is natuurlijk dat er in die kast geen Dautzenberg, McEwan, De Nooy, Zsófia Bán, Barry (Sebastian én Kevin), Anne Enright, Roos van Rijswijk, John McGahern, Andrew Miller, Oek de Jong, Kim Leine, Siegfried Lenz, Juli Zeh. R.J. Peskens, Austin Duffy of Koos van Zomeren mogen staan. Geen sprake van, die staan elders, voornamelijk in Amsterdam. Dus zal ik zelf aan de bak moeten. Nog tweeënhalve plank. Ik moet onmiddellijk beginnen. Maar eerst een gin-tonic, bij een aangename temperatuur van 26 graden, een tikje fris. Maar met citroen, limoen of komkommer?
Gerbrand Bakker 
Wat geweldig dat je niet alleen zoveel lezers een plezier hebt gedaan, maar ook voor veel werkgelegenheid hebt gezorgd: vertalers, boekverkopers, drukkers, kaftontwerpers etc. over de hele wereld. Indrukwekkend. 😉 Dus kijk maar uit: een nieuw boek schrijven mondt uiteindelijk weer uit in een extra boekenkast. Maar als je er zin in hebt: vooral doen! Niemand zal je tegenhouden.
LikeLike
Ik kijk er naar uit!
LikeLike
Tsja, die komkommer in gin-tonic, ik vat hem niet zo. Citroen zou ik zeggen, of limoen. Laatst kreeg ik van iemand een fles gin met een doosje kardemon erbij. Dat smaakte me niet, het is een drankje, geen maaltijd
LikeLike
Mijn boekenkast is gevuld met ook van die boeken bovenop de stapel gestapeld. Ooit had ik alle boeken op kleur geordend. En ja, dat zag er inderdaad geordend uit. Toch maar weer die boeken gewoon ongedwongen in die kast gezet na een afstofweekend. Ik word er kriegelig van, als het te geordend is. …
LikeLike
Een boekenkast van mdf, dat ik daar nog niet aan heb gedacht…
Een paar jaar geleden heb ik “Boven is het stil” via een Duitse vriendin leren kennen (je bent nooit sant in eigen land). Het is een van mijn favoriete boeken. Ga dus maar gauw aan de slag. Ik kijk ernaar uit.
LikeLike
Mdf is geweldig spul, vooral die 2,2 cm., dan buigen de planken niet door. Likje verf eroverheen en voor een euro of 30 heb je een prachtige boekenkast.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel voor de tip!
LikeLike
Met de gin-tonic? Een stengel bleekselderij
LikeLike
Mijn Lundia-boekenkasten, met glazen deuren ter bescherming van de boeken tegen het niet af te leren krabgedrag van mijn katten, puilen uit. Dus niet alleen stapels bovenop staande boeken, maar boeken op plekken waar ze niet horen. Mijn eens zo geordende boekenkasten zijn totaal onoverzichtelijk geworden. En dat voor een ex-bibliotheekmedewerker. 😦 Ik zoek me te pletter en ik erger me te pletter. En de ellende is dat ik geen muren meer heb om boekenkasten tegenaan te zetten. Ik ben dus langzaam begonnen met boeken te selecteren voor de kringloop. Langzaam, want o, wat is dat moeilijk.
LikeLike
Ik heb zojuist Jasper en zijn knecht uitgelezen en vind het heel bijzonder dat ik hier gewoon verder kan lezen over de belevenissen in de Eifel. Dank je wel Gerbrand! Nu verhalen zonder Jasper, dat die leuke hond zo vroeg dood is gegaan, ik ben er wel een beetje kapot van. En heel benieuwd naar het nieuwe boek, beloofd is beloofd ;-)). Intussen ga ik alle blogs lezen, van achteren naar voren!
LikeLike
Jasper en zijn knecht komt de tweede keer dat ik het lees nog meer en anders binnen als de eerste keer. Het is alsof ik over bepaalde onderdelen heb heen gelezen. Ik wilde je nog zeggen dat ik het zo erg vind van Leonard. Voor jou ,voor hem. Ik herinner me zijn donkere stem. Zo`n basgeluid. Vooral als rechter. jullie zaten daar zo samen achter die tafel. Dat beeld en dan zijn donkere stem. Daar zat “vriendelijke macht” Niet beangstigend maar wel overtuigd van “het gelijk hebben aan mijn zijde”
Wat ik me ook plots herinner was dat ik me een keer verloor in die SM scene. En dat jullie elkaar hadden aangekeken en gezegd tegen elkaar; ” we moeten iets doen” en toen hadden jij en Leonard de scene gered door iets te zeggen en door te gaan met de voorstelling. En dat ik er toen weer bij was. Weet jij dat nog? En wat jullie toen gedaan hebben, bedoel ik. Het was dissociatie, achteraf gezien.
LikeLike
Gek genoeg zie ik bijna nog voor me hoe jij door het lint ging, maar wat wij hebben gedaan? Geen idee. Ik weet wel dat we in Roemenië Engels en zelfs Frans zijn gaan spelen om de bezoekers nog een beetje in dat amfitheater te houden.
LikeLike
Ja, we zagen dat ze naar boven klommen en weggingen. Ging jij in het Engels over? Er was niet echt een paniek gevoel eerder vanzelfsprekendheid. En focus op vertalen. Mijn Engels was niet zo vlot als dat van de anderen. Ik ben niet universitair geschoold. Van te voren denken aan de volgende tekst en dat alvast in het Engels vertalen. Wonderlijk en dynamisch werd het. En Wim werd zo kwaad achteraf. Briesend liep hij weg. Amateuristisch vond ie. Ik voel nog mijn verbazing daarover. We hadden het immers zo goed gedaan met z`n allen. Liliana vond het toch ook goed opgevangen achteraf. En toen wonnen we op de laatste dag ook nog de publieksprijs. Zaten we daar op de grond in onze strand en zand kleren niets vermoedend en moesten we ineens naar voren komen en hup live op de Roemeense staats omroep. Een jaar later zag ik de herhaling daarvan weer op tv. Toen ik bij Leonid was. Kwamen we langs in beelden. Het was de trots van Roemenië leek het. Wim op de piano spelend in de zee. Wij in interviews en zo. Dit bleek elke dag herhaald te worden. Al twee jaar lang. Ik voel nog de vervreemding terug in Amsterdam na alle belevingen. Zat ik het aan een vriendin te vertellen op een terras en wist niet waar te beginnen en waar te stoppen. Wim en ik gingen terug met de trein vanuit Boekarest naar Parijs en daarna dus Amsterdam. Zo`n Oosteuropese trein met slaapcoupe`s en wat gesjoemel met de conducteur in het gangetje over producten om te eten. en te drinken. Sterke drank meen ik, Tuica geheten. Pruimenjenever.
LikeLike