Klaar, dus verstrooiing

Ik raakte vanochtend verzeild in allerlei filmpjes op Youtube over de film Boven is het stil. Eigenlijk was ik op zoek naar een trailer van de nieuwe film van Nanouk Leopold, Cobain. Die is er nog niet, maar rechts krijg je dan allerlei suggesties en daarom begon ik met de trailer van Boven en daarna The making of en daarna nog weer andere dingen. Vijf jaar geleden. Nee, vijfenhalf. Gisteren was de vijfde sterfdag van Jeroen Willems, en gisteren ook kreeg ik een berichtje van zijn biografe, Mieke Koenen. Of we eens konden praten. Ik stuurde haar vast de korte tekst die ik schreef voor het Nederlands Film Festival 2013. Het was de bedoeling dat ik die op de openingsavond zou voorlezen, maar dat is om de één of andere reden niet doorgegaan.

Vreemd, zomaar al weer twee dagen daarmee bezig. Herinneringen; de gedachte zelfs: ‘Zal ik de film weer eens bekijken?’; zien dat ergens onder één van die Boven-filmpjes op Youtube iemand gereageerd heeft: ‘Nederlanders zijn flikkers en pedo’s’ (zie dat nog maar eens bewezen te krijgen, dacht ik); maar vooral ook die prachtige maart van het jaar 2012 (áls het in de film al regent, is dat nepregen), de filmset, het eten, de ezels, Wim Opbrouck; de ongelofelijke hoeveelheid mensen die bezig zijn met het maken van een film, het Auping-bed dat Marc van Uchelen en ik naar binnen moesten dragen zonder enige regie-aanwijzing; Zeeland. Ik kreeg erg veel zin in nog een keer zo’n gebeuren. Het maken van de film De omweg vordert. Langzaam gaat het, zoals gebruikelijk bij het maken van een Nederlandse film, maar het gaat. Zo nu en dan worden we op de hoogte gebracht. Ik doe er verder niets aan, maar dat ene piepkleine rolletje laat ik me niet graag ontnemen. Daarvoor zal ik af moeten reizen naar Wales of mogelijk Ierland, want Ierland heeft fijne belastingregels, zo is me verteld.

Ik begrijp wel waarom ik verzeild raak in het bovenstaande. Rotgrond bestaat niet is klaar. Uitgedraaid en wel, ik ben speciaal vanmiddag in de waterkou naar Schönecken gefietst om printpapier te kopen. De winkel met het ingebouwde postkantoor was dicht. Natuurlijk. Gelukkig lag er bij de Edeka ook printpapier. En klaar, klaar… Met non-fictie is dat erg moeilijk te bepalen, misschien zelfs wel onmogelijk, en toch wist ik eergisteren na het tikken van een laatste, heel korte alinea, dat het rond was. En wat eerst een boekje-voor-naast-de-kassa leek te worden, is uitgegroeid tot een volwaardig boek, wat misschien wel als een soort vervolg op Jasper en zijn knecht gezien kan worden. Maar dan anders natuurlijk. [Op de afbeelding Martijn Lakemeier als Henk]