Zomercorona

Isolatie, wat houdt dat eigenlijk in? Ik begrijp dat ik niet naar de Albert Heijn kan en mag en ook dat ik uit de buurt van anderen moet blijven. Maar ik mag toch wel een rondje lopen met Floris? Gisteren reden we naar de dijk bij Durgerdam omdat daar zo’n fijn strandje is, waar Floris makkelijk in en uit het IJsselmeer kan. Er lagen twee jonge vrouwen met blote borsten. Dat vonden we wel vreemd, de vorige keer was hier niemand. Bovendien vond ik het ook ongepast, ergens. Komt dat door de nieuwe tijd waarin we leven? Of door de aparte plek, een plek waar je niet zomaar meisjes met blote borsten verwacht? Bijna wilde ik zeggen: ‘Kunnen jullie niet even iets aantrekken, ik voel me niet veilig.’ Hoe dan ook, Floris trok zich er niets van aan, al keek ze wel verstoord toen de meisjes – inmiddels met bovenstukjes aan – gingen zwemmen en lastig in de weg liepen. Ze hadden een klein plastic bootje aan een touwtje bij zich. Heel kinderachtig. Ik vroeg me af wat ze van ons dachten. Twee middelbare mannen met een hond en een bal, op hún halfnudistenplekje. We liepen ook nog een stukje op de dijk richting Durgerdam en toen weer terug. We kochten een ijsje bij Bikes & Bites, een mobiel kraampje dat er op het parkeerplaatsje staat. En voor je (ik) het wist, kom je dan toch weer best dicht bij anderen in de buurt. Het was in elk geval geen opperste isolatie.

Vandaag zouden we naar Denemarken. Met de auto, dus op zich is dat makkelijk niet te doen en de twee alvast gereserveerde vakantiehuisjes waren ook makkelijk af te zeggen, zonder kosten zelfs. We besparen enorm veel geld. Stel je voor wat een gin-tonic daar kost! (Maar die hadden we natuurlijk in de kofferbak meegenomen.) Ik mag in elk geval tot dinsdag nergens heen. En dan maar kijken wanneer ik mezelf kan freitesten. M. heeft niets. Dat verbaast ons, een beetje. Ik heb anderhalve dag koorts gehad, het ergst was het in Neuss, waar ik donderdagmiddag een test deed die negatief was en donderdagavond een lezing gaf. Ik voelde me niet helemaal oké, maar vrijdagochtend pas gaf het witte staafje twee streepjes aan. Toen we in een rechte lijn naar Amsterdam reden, kon ik nog steeds de winegums die we in de auto altijd eten proeven. Blijkbaar krijgt iedereen het op zijn of haar eigen manier. ’s Avonds voor het slapengaan neem ik twee paracetamollen en ook die bittere smaak proef ik als ik ze kapot kauw. Geen idee waar ik het opgelopen heb. Dat moet ergens in de Eifel geweest zijn. Mogelijk in restaurant Krautscheider Hof waar we vorige week zaterdag aten en waar ik na het eten een dik uur aan de bar heb rondgehangen omdat we er alleen contant konden betalen. M. in de auto op zoek naar een geldautomaat en ik dus aan die bar, wachtend en gratis drankjes drinkend, omdat ze zich schuldig voelden. ‘Ik kom hier nooit weer!’ riep M. woest toen we er eindelijk wegreden. ‘Ik vond het wel gezellig,’ zei ik. Dat was erg gemeen van mij, want ik had niet een dik uur in de auto gezeten, geen weigerachtige geldautomaten meegemaakt en bijna zonder benzine gezeten. Maar goed, ik heb het nu. En hij niet.