Weinig materiaal

Misschien eerst even opheldering. Dat hier zo weinig nieuws verschijnt, heeft alles te maken met een deel 4. Er blijft domweg te weinig materiaal over. Zo schreef ik vanochtend een recensie van The Passion van gisteravond, maar die komt pas in het voorjaar van 2025 vrij. Ik kan hem hier niet plaatsen, want dan is het over een jaartje oud brood. Ik vond trouwens Kluun erg goed,dat was echt een vondst om hem de verteller te laten zijn. Verslagen van lezingen in Duitsland of de Buchmesse in Leipzig: van hetzelfde laken een pak.

Maar over mijn kievietsbloemen schreef ik nog niet. Zo’n tuin blijft me verbazen. Al jaren probeer ik kievietsbloemen te hebben, maar om de een of andere reden wil dat niet. Net zoals de kruisbessen niet willen lukken, terwijl de aanpalende zwarte bessen het enorm goed doen. De wisteria heeft één keer magertjes gebloeid, twee jaar geleden, en nu zit er wederom niet één bloemknop in. ‘Je snoeit ‘m verkeerd,’ zegt Tuinmaat Han dan. Kan zijn, maar je kunt zo’n blauwe regen bijna niet verkeerd snoeien. Vooral in het voorjaar is zo’n tuin vol verrassingen. Hé, had ik daar narcissen staan? Ja, blijkbaar. En ineens maar liefst drie kievietsbloemen, totaal onverwacht. En zo her en der boshyacinten, ook op plekken waar ik me niet van kan herinneren ze gezet te hebben. De witte druifjes en vrijwel alle sneeuwklokjes waren qua bloemen schamel, alsof ze aangevreten waren. Een boompioen die ik veel te laat heb overgeplant bot uit alsof er niks aan de hand is, maar alle stokrozen zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Waarom geeft de Gelderse roos de geest? En zal die mooie dieprode dahlia nog terugkomen of had ik toch de knollen uit moeten graven en laten drogen? Het gazon, daar heb ik het niet eens meer over. Ik geef het nog één seizoen en als het dan niet goedkomt, wordt er niet getegelgewipt maar geasfalteerd. Dat is ook een kwestie van eigen schuld dikke bult: een hond en een bal en regen. Ik houd mijn hart vast voor die frêle kievietsbloemen.