Al weken in de jaren ’20

Wij kijken hier vanavond naar de allerlaatste aflevering van Downton Abbey. Sinds de serie niet zo heel lang geleden op Netflix kwam te staan, hebben we al 53 afleveringen gekeken. Ik weet het, die serie is tamelijk oud, maar zowel ik als M (die in het buitenland woonde) zagen er nooit één aflevering van. Wel zag ik, ik meen twee jaar geleden, de film, op Film by the Sea in Vlissingen. Maar wat daar allemaal in gebeurde weet ik niet meer, het zou mooi zijn om als allerlaatste afsluiting die film nog eens te zien, al was het alleen maar om te kijken of alle personages nog gespeeld worden door dezelfde acteurs. Het is een serie die schreeuwt om schreeuwen naar het scherm. ‘Vuile Carson! Jij moet dood! En dan het liefst tijdens hetzelfde auto-ongeluk waarin Lady Mary omkomt!’ Het is een serie waarin alles zo plat is als een dubbeltje en die je geduld danig op de proef stelt. ‘Ga nou toch eens neuken!’ schreeuwen we regelmatig naar het scherm. “Hou ons niet langer zo in ongepaste spanning!’ Vooral het personage Thomas, Mr. Barrow, is om ziek van te worden. Die is zó gemeen en onaardig, dat is met geen pen te beschrijven, maar de scriptschrijvers proberen ons toch een soort van mededogen met hem te laten voelen, want ja, de arme jongen is een homoseksueel, dus dat verklaart zijn gedrag, zijn zelfmedelijden. ‘Kan iemand die vuile Thomas niet eens in zijn knieschijf schieten!’ schreeuwen wij ondertussen naar het scherm. Maar dan komt er weer een briljante oneliner van Maggie Smith en schateren we het uit. Ineens was daar ook een nieuweling, ene Henry Talbot, een coureur, gespeeld door Matthew Goode, en die wilde wel trouwen met Lady Mary. ‘Dat kan niet!’ gilden we naar het scherm. ‘Want die is al getrouwd met Princes Margaret!’ [zie afbeelding] En toch reden ze in de achtste aflevering van de zesde serie samen het beeld uit in de Just Married-auto.

Gisteravond gebeurde er iets heel onverwachts. Ik schoot vol om iets heel onbenulligs. Mr. Molesley geeft sinds twee afleveringen les op de lagere school in het dorp dat min of meer eigendom is van Downton Abbey. De eerste keer is dat een ramp omdat hij geen orde kan houden. De tweede keer gaat het veel beter omdat hij de kindertjes vertelt dat hij zelf ook maar een doodgewoon mens is, eentje die bediende is zelfs. Tijdens het bediendeneten vertelt Daisy, die heeft staan luistervinken in het schoolgebouw, hoe geweldig Mr. Molesley het deed, waarop iedereen luid begint te applaudisseren voor hem. En toen schoot ik vol. Omdat het personage Molesley, gespeeld door Kevin Doyle, langzamerhand zó endearing is geworden dat deze loftuiting volledig terecht was. Wij hopen vanuit het diepst van ons hart dat hij gaat trouwen met Ms. Baxter, want die is ook lief. En ook hopen we dat Netflix – maar dat zal toch wel, nu ze de serie hebben uitgezonden? – de film binnenkort brengt. Rond de kerst, graag.